Dacht men door het stil te zwijgen, dat de onrust vanzelf wel weg zou ebben?

Niets blijkt minder waar.

De bewoners zijn nog steeds boos en gezien de almaar doorgaande verloedering van het plein, wordt de wil om te verhuizen alleen maar groter.

Het is gewoon van de gekke dat men de bewoners rond de huidige drugsholen, eerst een huis heeft laten kopen in het kader van de rehabilitatie van de Stationsbuurt en het Vennepark en ze vervolgens voor het fait accompli heeft gezet, zodat ze én met de ellende zitten én met de schade welke met dit besluit op de schouders van die omwonenden wordt afgewenteld.

Als men dan zo nodig een dergelijk besluit moet nemen waar een beperkte groep burgers onevenredige schade van ondervind, dan is het niet meer dan redelijk die schade voor rekening van het collectief (de gemeenschap) te doen komen. Vooralsnog worden die mensen gegijzeld in hun onverkoopbare woning, geconfronteerd met de waardedaling en de snel verloederende omgeving.

Vooralsnog gaan de bewoners de schade verhalen door bezwaar te maken tegen de WOZ waarde en de vermindering die dat met zich mee brengt, als basis te gebruiken voor de te claimen schadeloosstelling.

Als de WMO wordt behandeld, zal men hopelijk aandacht aan dit probleem besteden. Of misschien opent dit wel perspectieven voor ID-banen, zoals dat tegenwoordig heet, waarbij men dagelijks injectiespuiten moet gaan rapen en ruimen in het Van der Vennepark, met behoud van uitkering.